Lobhornhütte

Zomervakantie 2011 - 06.08.2011

Extract uit het reisverslag "2011 - Meiringen-Wengen"

Als we de weersvoorspelling mogen geloven, wordt vandaag nog een redelijk zonnige dag, maar zal het morgen (onze laatste vakantiedag hier) zeer regenachtig zijn. Dit is dus onze laatste kans om er samen nog eens op uit te trekken. We besluiten de wandling die mama en papa vorig jaar hebben gadaan naar de Lobhornhütte (maar die toen naarmate de dag vorderde steeds meer in het water us gevallen), nog eens over te doen. Om de heenweg korter te maken, besluiten we via Isenfluh te gaan. Aan het station van Lauterbrunnen nemen we de bus naar Isenfluh. Daar vertrekt een privékabelbaantje naar boven. Er zit een man achter een klein loketje (in een soort van tuinhuis). Als blijk dat je er niet met een VISA-kaart kan betalen slaan we er een aantal luide vloeken. We zien onze daguitstap bijna in elkaar vallen. Maar als mama en papa alles bij elkaar leggen wat nog aan Zwitsers geld in hun portefeuilles zit, blijkt dat we er toch wel komen. We stappen mee in de lift die voor maximaal 8 personen bestemd is. Er gaat geen verwtoordelijke mee omhoog. Dus we krijgen wat instructies hoe we de knoppen moeten bedienen om de deur te openen als we boven zijn. Als we boven zijn uitgestapt, vergeten de mensen na ons de deur terug te sluiten, maar dat is buiten het mannetje beneden aan z'n loket gerekend ... hij ziet blijkbaar alles en plots weergalmt door een microfoon het vriendelijke verzoek om de deur te sluiten.

Als we aan de eigenlijke wandeling beginnen, zijn er wel wat wolken komen opzetten, maar lopen we toch lekker in de zon. Van hieruit is het ongeveer 1,5 u stappen naar de Lobhornhütte. Ieder op eigen tempo stijgen we door het bos. Als we uit het bos komen, zien we de hut boven ons reeds liggen. Ter hoogte van Suls slaan we rechts af en ongeveer 1 km later staan we aan de hut. Dit keer mer heel wat beter weer dan vorig jaar. Van aan de hut heb je een mooi zicht op Schynige Platte langs links en het Jungfraumassief langs rechts (met daartussen het Lütschental en Grindelwald). Achter osn ligt 'Elvis' ... euh de Lobbhorn (maar als je deze met wat verbeelding en vanuit de juiste hoek bekijkt is het net een gezicht met een grote verkuif).

Als we terug afdalen, wandelt papa nog langs het Sulsseewli. We nemen onze pick-nick aan de Sulsbach. Omdat het nog vroeg op de dag is en het weer blijft meezitten, besluiten we niet meer Isenfluh te gaan (ook al hebben we een retourtiketje), maar nemen we de weg langs waar we vorig jaar zijn gekomen. Dit pad leidt naar Grutschalp. Het eerste deel van dat pad valt echter geweldig tegen: door de hevige regenbuien van de voorbije dagen, is het zandpad een modderpad geworden, en omdat we het in dalende richting nemen, is het continu opletten om niet uit te schuiven. We zijn blij als we aan de Sousbach aankomen. Van hieruit is het pad een heel stuk beter begaanbaar. Het grootste deel stappen we nu door het bos. Onderweg doen we onze regenjasjes aan voor wat een kortstondige regenbui bleek te zijn en als we in Grutschalp aankomen is het zonnetje uitgebreid van de partij. We rusten nog even uit op de bank vooraleer we in de lift richting Lauterbrunnen stappen.

Terug naar boven 13.11.2011

Zomervakantie 2010 - 02.08.2010

Extract uit het reisverslag "2010 - Meiringen-Wengen"

Het weerbericht voorspelt regen in de namiddag dus vertrekken mama en papa al vroeg naar de Lobhornhütte. Jonas en Lisa doen spelletjes in de club.

Vanaf Grütschalp gaat het eerste deel van de wandeling lichtjes stijgend door het bos tot Sausmatten. Het tweede deel van de wandeling is zeer modderig en stijgt tot Suls. Over de temperatuur mogen we niet klagen maar al gauw is de blauwe lucht verdwenen en trekt alles dicht.

Het laatste stukje van Suls tot aan de hut regent het pijpestelen en kletsnat arriveren we aan de kleine hut. Enkele Japanners maken een plaatsje voor ons vrij buiten aan een bank beschut tegen de regen. Terwijl we daar een soepje eten trekken de wolken hier en daar een beetje op wat ons doet vermoeden dat het uitzicht hier bij mooi weer wel knap moet zijn. Helaas... we kwamen net te laat. Omdat we een beetje opzien tegen het modderige pad van onze heenweg beslist papa voor de terugweg een ander pad te nemen dat wel door de GPS gekend is maar niet op onze wandelkaart staat.

Achteraf bekeken geen goed idee! Het pad wordt duidelijk niet druk belopen en is niet goed aangegeven. We moeten in de mist zoeken naar de rood-wit geverfde stenen en paaltjes. Het pad voert ons zelfs over (of beter gezegd door) een wilde waterval (zonder brug!). Ongetwijfeld een charmant pad bij zonnig weer maar tot overmaat van ramp komt op dat moment de mist zeer sterk opzetten en valt de regen met bakken uit de lucht zodat we geen hand voor ogen meer zien. Mama krijgt bij het oversteken het ijskoude water binnen in haar wandelschoenen en vloekt eens luid. Even verder moeten we dan ook nog van het pad af en worden we omgeleid naar een ander modderig “pad”. Een bordje geeft immers aan dat het pad dat we volgen bij onweer niet mag gebruikt worden wegens te gevaarlijk. Voor mama is de maat al lang vol maar er zit niets anders op dan een weg naar beneden te zoeken waar we in de verte de boerderijen van Sausmatten tussen de mistvlagen door herkennen. Daar komen we ook de groep stappers van Intersoc tegen die op dagtocht gingen naar Ballehöchst. Zij zijn net als ons nat en vuil en hebben nog een uurtje stappen tot de kabelbaan in Grütschalp voor de boeg.

Aangekomen in het hotel blijkt dat ook de kinderen het niet droog gehouden hebben. Zij zijn tijdens een wandeling doornat op hun stappen teruggekeerd om dan de rest van de namiddag spelletjes te spelen in het hotel.

Terug naar boven 18.09.2010

Enkele foto's

Terug naar boven 13.11.2011